Historia tuszu do rzęs
Rzęsy farbowano już w starożytności. Aby usztywnić i uwydatnić kolor oraz gęstość rzęs, starożytne Egipcjanki stosowały mieszaninę sadzy, oliwy i białka1. Pomysł został potem przejęty przez Greczynki i rozpowszechniony w kulturze śródziemnomorskiej.
Pierwsze próby stworzenia dzisiejszej maskary zapoczątkował francuski przedsiębiorca Eugene Rimmel w 1860 roku. Zrobił on tusz do rzęs, oparty na sproszkowanym węglu, rozcieńczanym zwykłą wodą i nakładanym na rzęsy za pomocą szczoteczki. Jego nazwisko szybko zostało skojarzone z produkcją tego specyfiku. Określenie "rimmel" na tusz do rzęs było stosowane w wielu językach2.
Prawdziwa mascara powstała w 1913 roku, dzięki chemikowi T.L. Williamsowi. Wiąże się z nią historia nieszczęśliwej miłości Maybeli, siostry Williamsa, która była zdradzana przez swojego narzeczonego. Williams pragnął pomóc swojej siostrze, więc wymyślił produkt do codziennego użytku, który nadałby jej spojrzeniu głębi i zarazem przyciągnął zainteresowanie mężczyzny. W tym celu wymieszał wazelinę z pyłem węglowym. Specyfik stosowany przez Maybelę musiał wywrzeć na jej narzeczonym ogromne wrażenie, bo po roku wyszła za mąż. W 1915 Williams założył firmę Maybelline. Jej nazwa pochodzi od połączenia słów: Maybel oraz vaseline3.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Tusz_do_rz%C4%99s
Makijaż profesjonalny
W ofercie większości gabinetów kosmetycznych znajdziemy sporo usług dotyczących makijażu. Może być to zarówno makijaż okolicznościowy, związany z ważnym wydarzeniem, w którym zamierzamy brać udział, jak i makijaż permanentny, wykonywany na stałe. Największą popularnością cieszy się jedna makijaż okolicznościowy, wykonywany na przykład na Sylwestra czy własny ślub. W takich chwilach każda kobieta chce wyglądać zniewalająco, a jest to możliwe właśnie dzięki korzystaniu z profesjonalnej pomocy makijażystki. Największą zaletą takiego makijażu jest przede wszystkim jego o wiele dłuższa trwałość w porównaniu do makijażu wykonanego własnoręcznie w domu za pomocą kosmetyków dostępnych w drogeriach.
Wiesz skąd pochodzi szampon?
Słowo "shampoo" pochodzi od nazwy tradycyjnego perskiego i hinduskiego masażu włosów z użyciem wyciągów z ziół, a do Europy trafiło dzięki żeglarzom.
Jeszcze na przełomie XIX i XX wieku do mycia głowy wykorzystywano szare mydło, które z uwagi na zasadowy odczyn miało niekorzystny wpływ na włosy - stawały się matowe i trudne do rozczesania. Aby temu zapobiec, stosowano dodatkowo środki o odczynie kwaśnym, np. ocet.
W 1903 r. Hans Schwarzkopf wprowadził na rynek pierwszy szampon w proszku rozpuszczalnym w wodzie, który dzięki niskiej cenie (20 fenigów za saszetkę) szybko zyskał popularność. W 1908 r. asortyment Szwarzkopfa obejmował już szereg szamponów na bazie jajek, dziegciu i rumianku. Od 1909 r. szampony w proszku produkowano w USA - puszka produktu Canthrox kosztowała 50 centów i wystarczała na 15 myć. Według producenta szampon miał zapobiegać łupieżowi, wypadaniu włosów oraz siwieniu.
W 1927 roku, już po śmierci Swarzkopfa, jego firma wprowadziła na rynek pierwszy szampon w płynie, który natychmiast stał się rynkowym przebojem. W kolejnym roku firma opatentowała pierwszą odżywkę do włosów o nazwie Szwarzkopf Haarglanz.
Na lata 40. XX w. przypadł dalszy rozwój rynku szamponów. W USA pojawił się Lustre-Creme - do jego reklamy producent zatrudnił m. in. Marilyn Monroe i Elizabeth Taylor. Slogan reklamowy brzmiał: "cztery na pięć gwiazd Hollywoodu używa Lustre-Creme". Tymczasem w 1949 r. w sprzedaży pojawił się Schauma Swarzkopf, a jego nazwa (niem. Schaum - piana) stała się w RFN synonimem szamponu.
Pierwszy polski szampon w płynie został wyprodukowany w latach 60. XX wieku - nosił nazwę Finezja, a jego producentem była firma Miraculum z Krakowa. Następnie na rynku pojawił się znany do dziś szampon dla dzieci Bambino. 1
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Szampon